Niestabilność stawu kolanowego najczęściej jest spowodowana urazem doznanym podczas uprawiania sportu. Nierzadko uraz ten dotyka biegaczy, a także osoby uprawiające sporty zimowe i wiążę się z charakterystycznymi dla wspomnianych dyscyplin sportu zachowaniami, takich jak nagłe zatrzymanie i obrót na nodze czy lądowanie na stoku bądź gwałtowne zmniejszenie prędkości.

Niestabilność stawu kolanowego najczęściej jest spowodowana urazem doznanym podczas uprawiania sportu. Nierzadko uraz ten dotyka biegaczy, a także osoby uprawiające sporty zimowe i wiążę się z charakterystycznymi dla wspomnianych dyscyplin sportu zachowaniami, takich jak nagłe zatrzymanie i obrót na nodze czy lądowanie na stoku bądź gwałtowne zmniejszenie prędkości. Niestabilność stawu kolanowego objawia się poprzez nadmierną ruchomość w stawie kolanowym. Pacjent może mieć wrażenie przeskakiwania stawu, co wiąże się z poczuciem znacznego dyskomfortu i niepewności, niestabilność może też objawiać się wyczuwalnym oporem przy próbie poruszania kończyną. Konsekwencją niestabilności stawu kolanowego są nawracające urazy (które z czasem zaczynają się pojawiać nie tylko podczas uprawiania sportu ale i przy normalnych czynnościach życia codziennego, np. do pojawienia się urazu wystarczy spacer po nierównym terenie), a w dłuższej perspektywie zmiany zwyrodnieniowe wewnątrz stawu kolanowego, degeneracja chrząstki stawowej i pourazowe zapalenie stawów. Prowadzić to może do zaburzeń w codziennym funkcjonowaniu i problemów z poruszaniem się.

Leczenie niestabilności stawu kolanowego wiąże się najczęściej z chirurgiczną rekonstrukcją więzadła krzyżowego przedniego. W zaleceniach pooperacyjnych pacjenci oprócz stosowania środków przeciwbólowych, okładów z lodu i wspomagania kończyny kulami i ortezą stabilizującą mogą zwykle przeczytać, by przez dłuższy czas starali się oszczędzać operowaną nogę. W medycynie osteopatycznej zwraca się przy tej kontuzji uwagę na dwie z czterech podstawowych zasad – ciało jest jednostką, którą należy traktować całościowo, zaś budowa ciała i zachodzące w nim procesy są ze sobą ściśle powiązane. Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego zmienia funkcję kolana, powoduje jego niestabilność i znacznie ogranicza możliwość jego obciążania. Dopóki ta niestabilność kolana trwa, dopóty cały układ mięśniowo- szkieletowy jest narażony na dodatkowe obciążenia i wiążące się z nimi zmiany w dostosowaniu strukturalnym, które pozornie nie mają żadnego związku z odniesioną kontuzją kolana. Pacjenci skarżą się na przykład na ból karku, który ma ścisły związek ze zwiększonym obciążeniem kręgosłupa, będącym konsekwencją urazu stawu kolanowego. Ból ten daje się zniwelować za pomocą osteopatycznych technik manipulacyjnych.

W przypadku operacji więzadła krzyżowego przedniego osteopaci zalecają – oprócz rehabilitacji – również terapię manualną. Zgodnie z przywołaną wyżej zasadą nie można leczyć wyłącznie kontuzjowanego kolana i nie zwracać uwagi na współzależność poszczególnych części ciała. Zatem lekarz zajmujący się przywracaniem więzadła krzyżowego przedniego do pełnej sprawności powinien poświęcić część swej uwagi nie tylko stopie czy kości strzałkowej, ale także kręgosłupowi, miednicy i stawom biodrowym. Specjaliści zauważają, że zmiany chorobowe w obrębie kolana wiążą się ze zmianami patologicznymi w kości piętowej, piszczelowej, a także ze zmianami na obszarze dolnego odcinka kręgosłupa.

Pacjenci, którzy po przebytej operacji więzadła krzyżowego przedniego zostali dodatkowo objęci możliwością skorzystania z terapii manualnej zgłaszali z czasem mniej dolegliwości bólowych i wskazywali zauważalne zmniejszenie zaburzeń somatycznych przy jednoczesnym zwiększeniu ich osobistej aktywności fizycznej. Pacjenci powracali do uprawiania sportu po 6 miesiącach od operacji, a po kolejnych trzech miesiącach uznawani byli za wyleczonych, co wiązało się ze zwolnieniem ich z obserwacji lekarskiej.