„Łokieć tenisisty” to coraz popularniejsza dolegliwość, na którą cierpią najczęściej ludzie w średnim wieku. Wbrew potocznej opinii, nie dotyczy ona wyłącznie osób grających zawodowo lub amatorsko w tenisa czy w golfa, natomiast bardzo narażone na wystąpienie tej dolegliwości są osoby wykonujące pracę wymagającą długotrwałego kontaktu z komputerem, klawiaturą i myszką – informatycy, sekretarki i pracownicy biurowi.

„Łokieć tenisisty” jest chorobą na którą uskarżają się ogrodnicy, a także pracownicy posługujący się na co dzień śrubokrętem lub wykonujący ruchy przypominające wkręcanie śrub. Do ostatniej grupy zaliczają się nie tylko elektrycy, ale także… twórcy biżuterii.

Przyczyna urazu leży w długotrwałym powtarzającym się naprzemiennym ruchu nadgarstków, prowadzącym do zmian degeneracyjnych i do uszkodzenia struktury włókien kolagenowych ścięgien. Mięśnie kontrolujące pracę łokcia nie są szczególnie mocne, ich przeznaczeniem jest umożliwienie wykonywania delikatnych i subtelnych ruchów, a nie długotrwała praca pod silnym obciążeniem, do jakiej dochodzi na przykład w zawodzie informatyka. Z drugiej strony, do urazu może również dojść, jeśli w nadmierny sposób przeciążymy kończynę, która nie jest nawykła do podobnego wysiłku. Klasycznym przypadkiem, w którym może dojść do kontuzji łokcia, jest skręcanie większej partii mebli przez osoby nie zajmujące się tym na co dzień.

W jaki sposób objawia się dolegliwość zwana „łokciem tenisisty”? Podstawowym objawem jest ból łokcia, umiejscowiony z boku. Określany przez pacjentów jako umiarkowanie silny do bardzo silnego, ból odczuwany jest zwykle na zewnątrz ramienia, może także promieniować wzdłuż ramienia. Objawy nasilają się, gdy pacjent zaciska mocno dłoń, ale także podczas codziennie wykonywanych czynności, takich jak otwieranie klamką drzwi, podnoszenie filiżanki lub szklanki z napojem, przenoszenie lub przesuwanie przedmiotów.

W leczeniu „łokcia tenisisty” niezbędne są zabiegi fizjoterapeutyczne. Osteopata zanim przystąpi do leczenia zapozna się z pełną dokumentacją medyczną oraz z dotychczasowym leczeniem (przyczyny urazu mogą być różne, zatem będą wymagały indywidualnie dobranego leczenia). Fizjoterapeuta przede wszystkim będzie dążyć do zmniejszenia bólu za pomocą bezpośrednich i pośrednich technik rozluźniających. Stosowanie tych technik przyczynia się zarazem do poprawienia rozkładu kolagenu, co korzystnie wypływa na stan łokcia.

Zgodnie z zasadami osteopatii, leczenie nie będzie się ograniczało wyłącznie do stawu łokciowego. Niezbędne jest zbadanie pozostałej części ramienia, a także barku, pleców, szyi oraz innych części ciała, by upewnić się, że funkcjonują one prawidłowo, gdyż niewłaściwa postawa również może przyczynić się do odnowienia kontuzji. W leczeniu stosowane są również ćwiczenia do samodzielnego wykonywania przez pacjenta. Ćwiczenia te mają działanie wzmacniające i rozciągające oraz przyczyniają się do zmniejszenia bólu. W początkowej fazie urazu skuteczne mogą się okazać okłady z lodu, podobnie jak na krótką metę przydatne mogą być leki przeciwbólowe. Odradzić należy jednak stosowanie popularnych do niedawna zastrzyków sterydowych, które wprawdzie uśmierzały ból, ale nie likwidowały jego przyczyny, prowadząc do dalszych uszkodzeń łokcia.