Ciągła praca przy komputerze, przemęczanie się, ale też prowadzenie bardzo aktywnego trybu życia mogą prowadzić do schorzenia, z którym zmaga się coraz więcej osób. Mowa o zespole cieśni nadgarstka, który – jeśli jest ignorowany – może prowadzić do poważnych konsekwencji.
Zespół cieśni nadgarstka (ZCN) związany jest z zaburzeniem funkcji nerwu pośrodkowego, który jest wynikiem ciągłego ucisku. Przyczyna występowania tego schorzenia nie zawsze jest znana, jednak najczęściej ma to związek z przeciążeniem ręki przez ciągłe wykonywanie powtarzających się czynności.
Ciągła praca przy komputerze, przemęczanie się, ale też prowadzenie bardzo aktywnego trybu życia mogą prowadzić do schorzenia, z którym zmaga się coraz więcej osób. Mowa o zespole cieśni nadgarstka, który – jeśli jest ignorowany – może prowadzić do poważnych konsekwencji.
Zespół cieśni nadgarstka (ZCN) związany jest z zaburzeniem funkcji nerwu pośrodkowego, który jest wynikiem ciągłego ucisku. Przyczyna występowania tego schorzenia nie zawsze jest znana, jednak najczęściej ma to związek z przeciążeniem ręki przez ciągłe wykonywanie powtarzających się czynności.
Przyczyny i objawy zespołu cieśni nadgarstka
Z przeciążeniem nadgarstka może zmagać się niemal każdy, jednak najczęściej dotyka to osób zawodowo piszących na klawiaturze komputera, często korzystających ze smartfonów, grających na instrumencie, pracujących przy taśmie produkcyjnej, ale też sportowców (np. jeżdżących na rowerze) oraz osoby wykonujące prace domowe.
Schorzenie to może również pojawić się w wyniku źle wygojonego złamania czy zwichnięcia nadgarstka, zmian zwyrodnieniowych, a także zaburzeń hormonalnych.
Główną przyczyną zespołu cieśni nadgarstka jest obrzęk zapalny nerwu lub otaczających go tkanek. Ucisk sprawia, że do włókna nerwu nie są doprowadzane odpowiednie substancje, przez co powstaje obrzęk, a z czasem może nawet dojść do całkowitej utraty ruchomości w nadgarstku.
Wśród najczęściej spotykanych objawów zespołu cieśni nadgarstka znajdują się początkowe drętwienia i bóle palców, które z czasem zwiększają częstotliwość i coraz bardziej się nasilają. Ból jest tak silny, że może promieniować nawet do barku.
Ból występujący coraz częściej utrudnia wykonywanie codziennych obowiązków, obniża sprawność manualną, niemal uniemożliwia wykonywanie precyzyjnych czynności, jak wykonywanie makijażu, czy nawlekanie nici na igłę.
Warto zaznaczyć, że jeśli dojdzie do zaniedbania i pacjent zbyt późno zgłosi się do lekarza, może dojść do zaników mięśniowych lub całkowitego zniszczenia nerwu.
Rozpoznanie i leczenie zespołu cieśni nadgarstka
Poza odczuwanym mrowieniem i bólem, pacjenci mają problem z zaciśnięciem ręki w pięść, mają osłabiony uchwyt i zmagają się z ograniczonymi ruchami ręki. Objawy te najczęściej nasilają się po uniesieniu kończyny i są nieco mniej odczuwalne po jej opuszczeniu.
Lekarz sprawdza nie tylko czucie w palcach, ale też sprawność manualną. Pacjenci bowiem skarżą się na zaburzenia czucia, ale także na szczególny ból w niektórych pozycjach ręki, np. przy maksymalnym odchyleniu nadgarstka.
Leczenie zachowawcze polega na przyjmowaniu leków, również w postaci zastrzyków oraz prowadzeniu fizykoterapii.
Gdy pacjent zauważy u siebie objawy związane z zespołem cieśni nadgarstka i w porę zgłosi się po pomoc, może wrócić do całkowitego zdrowia. Odpowiednio przeprowadzona rehabilitacja pozwala na wyeliminowanie ucisku, co z kolei prowadzi do pełnej regeneracji nerwu pośrodkowego. Zgłoszenie się do specjalisty w początkowym stadium choroby może skończyć się jedynie na rehabilitacji, bez konieczności leczenia operacyjnego.
Osteopatyczne leczenie ZCN
Nie zapominajmy, że rehabilitacja jedynie wspomaga leczenie prowadzone przez lekarza, nie jest jedynym sposobem na pozbycie się problemu. Doświadczony osteopata pomoże jednak w znacznym stopniu wyeliminować ból oraz problem związany z zapaleniem cieśni nadgarstka, bez ingerencji chirurga.
Im wcześniej pacjent zgłosi się na rehabilitację, tym większa szansa na wyleczenie, bez naruszania ciągłości struktur tkanek.
Osteopata dobiera techniki indywidualnie do pacjenta, po przeprowadzeniu dokładnego wywiadu z nim i ustaleniu pierwotnych przyczyn występowania schorzenia. Podstawą leczenia osteopatycznego są techniki manipulacyjne i mobilizacyjne. Stosuje się również tzw. taping, czyli oklejanie różnych części ciała specjalnymi plastrami w celu złagodzenia bólu. Wszystko to może znacznie zmniejszyć odczuwane dolegliwości i pozwala zapomnieć o nieprzyjemnym schorzeniu.
Wiele też zależy od samego pacjenta – jego trybu życia oraz stosowania się do zaleceń lekarza. Terapia osteopatyczna jest leczeniem nieinwazyjnym, który daje bardzo wysoką skuteczność wyeliminowania problemu pacjenta.